Neve Shalom/Wahat al-Salam geeft uitvoering aan haar visie door verschillende activiteiten en instellingen binnen het dorp. Het dorp wordt democratisch bestuurd door onder meer een algemene vergadering die bestaat uit alle inwoners van het dorp. Zij kiezen uit hun midden jaarlijks een nieuw bestuur. De leden zijn ook eigenaar van het dorp.
Het dorp is aan geen enkele politieke partij verbonden en wil deze onpartijdigheid boven alles bewaren. Zowel binnen de instellingen als het ambtelijk apparaat van het dorp bekleden Joden en Arabieren een evenredig aantal posities.
Bruno Hussar, stichter van het dorp
Bruno Hussar was een dominicaanse monnik die op 8 februari 1996 overleed. Daarmee zou de kous af kunnen zijn, ware het niet dat Bruno Hussar een visionair was, die niet alleen droomde van maar ook daadwerkelijk het dorp Neve Shalom – een oase van vrede- stichtte. De naam ontleende hij aan een bijbels citaat van Jesaija (32:18) ‘Mijn volk zal in een oase van vrede wonen’. Zijn droom ontkiemde al in de jaren zestig. In 1970 kon hij zijn droom realiseren, toen hij zich nestelde op een kale heuveltop, die hem voor lange tijd verpacht werd door het Klooster van Latrun.
Jaren van overleven onder de meest ongastvrije en oncomfortabele omstandigheden volgden. Een oude verbouwde bus was zijn enige onderdak. Van met mensen samenleven was nog geen sprake. Dat zijn droom zich na enige tijd begon te nestelen, bleek voor hem toen de eerste getrouwde stelletjes zich bij hem aansloten en woningen begonnen te bouwen. Het volgende citaat uit zijn autobiografie ‘When the Cloud Lifted’ illustreert de realisatie van de droom in die eerste jaren.
“mensen vanuit alle hoeken van het land zouden hier naartoe komen om hen te ontmoeten van wie zij vervreemd waren, bereid om de muren van angst, wantrouwen, onbekendheid, misverstanden, vooroordelen – al die muren die ons scheiden- af te breken en bruggen te bouwen van vertrouwen, respect, wederzijds begrip en, als het mogelijk is, vriendschap. Dit doel zou bereikt worden met de hulp van trainingen, seminars, workshops, groepspsychologietechnieken, gedeeld fysiek werk en ontspanning in de avonden.”
“We hadden een klein dorp in gedachten dat bewoond zou worden door inwoners vanuit de verschillende gemeenschappen in het land. Joden, Christenen en Moslims zouden hier in vrede leven, ieder ook trouw aan hun eigen geloof en tradities en tegelijkertijd die van de anderen respecterend. Ieder zou in deze diversiteit een bron van persoonlijke verrijking moeten kunnen vinden.”
Het doel van het dorp: de bron vormen voor een school voor de vrede. Jarenlang wordt er aan academies en universiteiten de kunst van de oorlog gedoceerd. Geïnspireerd door de profetische woorden: “Een natie zal het zwaard niet heffen tegen een andere natie, noch zullen zij nog langer de oorlog leren” , wilden wij een school voor de vrede oprichten, want ook vrede is een kunst. Het ontstaat niet spontaan, het moet geleerd worden.
Het resultaat heeft Bruno mogen zien ontstaan. Groter dan hij wellicht ooit had durven dromen. Na zijn dood, is zijn idee blijven voortleven. Als een van die broodnodige bakens op weg naar echte vrede. Anderen bouwen in zijn geest verder aan die droom. Hij is nog steeds voor velen een inspiratiebron. Zijn droom werd een zaadje dat uitgroeide tot een echt dorp van vrede.
